گروه جهاد و مقاومت مشرق - «و امّا ما ینفع النّاس فیمکث فی الأرض»
در روی این سیاره هر آنچه به نیازی ذاتی در وجود انسان جواب نگوید پایدار نمی ماند
سوره مبارکه الرعد آیه 17
***
1. اینکه هنرمند باید همگام با زمانه خود باشد باشد مسئله مهمی است که یکی از ویژگی های یک هنرمند پویا و فعال به شمار می‌رود. بسیاری بر این معتقدند اگر برخی هنرمندان به هر دلیلی به خاطر یک اثر خاص مورد توجه قرار می گیرند و ماندگار می شوند به این دلیل است که اگاهانه یا نا آگاهانه اثری متناسب با زمانه خود آفرینش کرده‌اند.
خوشبختانه هنر تئاتر از رویدادها و جریان‌ها عقب نمانده و به لطف معدود افراد دغدغه مند اتفاقاتی را نه در حد اعلا; بلکه به اندازه یک جرقه انجام داده‌اند و پس از آن به هر دلیلی این اتفاق خاموش شده است.
برخی یکی از دلایل دور شدن تئاتر از دغدغه های مردم را همین مسئله می دانند، یعنی از طرفی در یک جرقه کوچک آثاری را می بینند که با آرمان های آن‌ها تطابق دارد، اما در ادامه اثری از آن نیست و از طرف دیگر عدم تداوم اقدامات نزدیک به مردم باعث می شود که در باز تکرار سالیان بعد آن و یا اتفاقات مشابه مخاطب آن را پیش ببرند.
این مقدمه را گفتم تا به یک دغدغه مشترک امروزمان برسیم. دغدغه ای که در عکس های یادگاری دوران مدرسه مان هستند یا همکارانمان که روزهایی را با آن ها سپری کرده ایم یا عزیزان و نزدیکانمان. فارق از هیچ شعاری دغدغه ملموس و مشترک امروزمان مدافعان حرم هستند. مدافعانی که به مدد تکنولوژی امروز آن قدر برایمان پیام گذاشته‌اند تا بتوانیم سره را از ناصره تشخصی بدهیم.
2. سال گذشته جرقه ای با عنوان تئاتر مدافعان حرم به همت سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران رخ داد، اتفاقی که در قالب سوگواره خمسه بود و هرچند محدود، اما موجی تازه آفرید، در همان روزهای برگزاری سوگواره که با خسروی، دبیر آن هم صحبت شدیم، حرف از ادامه این روند با قوتی دیگر می‌زد و حتی از سیال شدن آثار سوگواره خمسه در طول سال خبر داد، با اینکه حکم دبیر خمسه دو هفته پیش منتشر شد اما هنوز هم خبری از خمسه نیست.
اینکه مثال از خمسه به میان آمد به دلیل این بود که برخلاف تمام ادعاهایی که همواره در حوزه تئاتر وجود دارد گویا این بار هم قرار است وعده ای عملی نشود. تئاتر مدافعان حرم و جریان تئاتر دینی به هر شکل ادامه می یابد اما این توفیقی است که سازمان فرهنگی هنری با تعلل و نگاه های اداری از خود می گیرد، شاید اگر در این سازمان بیش از نگاه بروکراتیک توجه به تاثیر و جریان ساز بودن هنر تئاتر می شد اتفاقات خوشایند تر رقم می خورد.
به هر حال چه سوگواره خمسه می خواهد داعیه دار تئاتر مدافعان حرم باشد چه هر نهاد دیگری مسئله اصلی زنده بودن این جریان است، جریانی که امروز در حال وقوع و تاثیرگذاری اش بر جامعه و انسان امروزی است، شاید اگر بی پرده بخواهیم بگوییم مدافعان حرم فرصتی برای تئاتر است تا هم ادای دینی به این شهدا بکند و هم یکی از بروزترین اتفاقات حال حاضر را با تمام ظرفیت هایش در درام به تصویر بکشد.
